bizde şöyle bir algı var: eğer "ölü ele geçen" düşmansa saygı duyulmalı. benim toprağıma göz dikse de sonuçta bir şekilde karşılıklı bir "savaş" vardır ve bu savaşı düşman durup dururken çıkartmış bile olsa ölüsü veya esiri asgari saygıyı hak eder. ancak isyan varsa, ihanet varsa, hainlik varsa yani devletin koyduğu kurallara karşı koyma varsa ortada bir savaş yoktur ve hainler saygıyı hak etmezler. şimdi eğer gerçek hayatta herşey o kadar köşeli olsaydı, masallardaki gibi iyi ile kötünün safı çok net ortada olsaydı kararı çok kolay verebilirdik. ama nedensel düşününce olaylara çok boyutlu bakınca bazı şeylerin istediğimiz gibi olmadığını anlayınca umutsuzluk baş gösteriyor. bu durumda ikiye ayrılıyoruz kimimiz gerçekçi bakmaya devam edip, özeleştirisini yapıyor, kimimiz savunmaya geçip her türlü bilgiye karşı kendini kapatıyor. ben kendi adıma, şöyle yapıyorum. mesele içeriden dışarıdan bir şekilde bombok edildiği için, ne söylesem bir tarafın sempatizanı ilan edileceğim için, iblisce düşünceler zihinleri ele geçirdiği için en azından daha fazla zihin kirliliği yaşamamak amacıyla susmayı tercih ediyorum.
son söz olarak inanıyorum ki, zulmedenler, hangi taraftan olursa olsunlar, adlarına ne denirse densin, işte onların yakaları iki dünyada da bir araya gelmeyecektir.
