zamanında "sarı sarı kimin yarı" diye türkü söylediği için sadece jazz ve r&b dinleyen elitlerce (!) eleştirilen hayata 3-0 mağlup başlamış bir adamın müzikten yirmi yılda kazandığını beyaz melek ve güneşi gördüm filmlerine yatırması ve kendisini sürekli geliştirerek yönetmesi durumudur. istese bu tarz varoş şarkılarını söyleyerek milyonlarca dolar kazanmaya devam edebilecek birisinin ilk iki filmi olmasına rağmen sinema açısından çok hoş ve başarılı bir kadraj kullanarak enfes görüntüler eşliğinde huzurevlerindeki içler acısı durum ve güneydoğu olaylarına değinmesi durumudur. hayatta sözlük köşelerinde başarılı insanları eleştirmekten başka bir başarısı olmayan looserların anlayamayacağı bir başarı hikayesidir.
