küçükken kuzenimle her buluşmamızda yaptığımız etkinlik. ilk olarak futbolcu seçimiyle başlardık.
genelde ilk olarak kuzenimden şöyle bir çığlık gelirdi:
"kalede rüştü, oyunda boliç!"
akabinde benden de:
"kalede shorunmu, oyunda nouma!"
ve bilgisayardan açtığımız istiklal marşından sonra maça başlardık.
genelde koridorda oynadığımız için mutlaka ayaklarımızı kapı kenarlarına çarpıp bir sakatlık çıkarırdık. ve koridorun sonunda mutfak olduğu hiç her oynayışımızda en kötü ihtimalle bir bardak inerdi aşağıya. bu maçları genelde galip olarak ben bitirirdim. ve bütün maçların sonunda kavga edip yaklaşıp 1 saat konuşmazdık. ardından fifa 2000 oynayacağımız için barışmak zorunda kalırdık.
yine bu maçlardan birinde kuzenimin ayağını kapının kenarına vurup parmağını parçalayıp, hastaneye gitmemizi unutamayacağım.
her şeye rağmen çok güzel günlerdi ve elimde olsa dönmeyi o kadar çok isterim ki...
