Kanatlarım var benim.
O yüzden üzmüyorum seni anne
Çocuğum ben daha
Uçabilmek alıyor gerekli ağlayışlarımı.
Bazen bir fener oluyorum bir kaldırım.
Herkes beni izliyor fenerken
Yine herkesmiş beni eziyor.
Kanatlarım var benim anne.
Ezilmenin oyun gibi geldiği yaştayım.
Uçarsam dağ oluyorum bir kaldırım sıcağından kurtulup
Güneşe bakıyorum sizden daha yakın.
Sizi hiç düşünmüyorum.
Çiçek oluyorsun anne
Babam da bir mezar taşı.
Yaşasaydı onu da üzmezdim..
Onun üstünde ben uçarken sen çiçek oluyorsun.
Seni koparıp alamıyorum..
Üstelik her büyümemiş çiçeği koparacak yaştayım..
Ama sen öyle büyüksün ki.
Bu yüzden üzmüyorum seni anne.
Yaşım üzüyor beni ilerleyen ve gözümden akan..
ikisi de düşman gibi bana bakan
Şeyler anne.
Beni üzen şeyler işte..
Senden daha iyi bakıyorlar ama düşman gibi..
Büyüdüm üşüyorum anne..
Bira şişelerini görsen kızardın
Kesin üzerdim seni moralini bozardım;
Kanatlarım küçülüyor anne.
Bana yetmeyen üç şeyim
Evim sen ve herşeyim..
Bazen bir gitarın teli bazen de sevdanın acımasız eli oluyorum anne.
ikisi de tutuyorlar;
Tutuldukça küçülüyorum;
Bir akşam vakti içerken seni düşünüyorum..
Bu yüzden üzüyorum seni anne;
Yasak kapıları açarken bir sigara iyi geliyor
Seni unutmama.
Bir bulut oluyorum anne o da en fazla siyah alçak ve keskin
Ve ağlatıyor beni anne
Bağıra bağıra hayko cepkin.
Çiçek oluyorsun anne ve bu defa koparıp alıyorum seni
Uçuruyor toprağın sana verdiği haşhaş tadı beni..
Seni seviyorum anne..
gökgöz
