7-8 ay kadar hastane mühendisliği yaptım. odam morga yakındı. morga cenazesini alan ailelerin feryatlarını duydum, hastaneyi gezerken sıra bekleyen hastaları o hastaların yine bekleyen yakınlarını gördüm, önümde mavi kod verildi bu sırada canla başla sedyeyi getirenleri hastayı acile, yoğun bakıma yetiştirmelerini gördüm. doktorlarla hemşirelerle içli dışlı oldum. hastaların durumlarıyla ilgili muhabbetlerine tanık oldum.
ve şundan eminim artık.
doktorlar görevlerini yapıyorlar hemde canla başla.
onlarca hayat kurtarıyorlar belki görevleri, kurtarmak zorundalar. ha karşılığını maddi olarak alıyorlar kimi zaman bir tepsi baklavaylada manevi olarak alıyorlar. hayır duası alıyorlar. uğraşıyorlar, çırpınıyorlar, didiniyorlar.
iyi niyetliler. kimi zaman hastalar kalkamıyor. onların diliyle ex oluyorlar. o zamanda hasta yakınları tarafında sert tepkilere maruz kalıyorlar. hasta yakınları acının etkisiyle haklı gibi görünüyorlar. diğer hasta yakınlarıda hak veriyor onlara. ama haksızlar. hiç bir doktor bir insanın ölmesini istemez. yaptıkları işler hata kabul etmiyor ama her ölümüde hata kabul etmek ne kadar doğru tartışılır. geçen aklıma doktor hatası yüzünden ölen insanlar geldi. onlarca hatta yüzlerce hayat kurtaran doktorları bir hata yüzünden aforoz etmek doğru mudur değil midir. sonuçta hatası yüzünden bir can uçuyor. açıkçası bir sonuca varamadım.
doktorluk böylede garip bir meslek.
allah yardım etsin.
