ülke kurtuluşunu değil, ülke bütünlüğünü ve korunmasını düşünen insanların duyduğu sevgidir. ülke ekonomik olarak işgal altındadır bunu da demokrat olan arkadaşlar * kurtuluşu "sivil otoriteden" beklesinler. bu ülke bu hale asker yüzünden değil sivil yüzünden gelmiştir. 1946'dan sonra türkiye'nin ne hale geldiğini görmek istiyorsanız yakın siyasi tarihi okuyun yakın askeri tarihi değil!
kürtçenin serbest bırakılması, pkk terörüne ayrılıkçı güçler, gerilla gibi tabirler kullanılması, terör örgütünün koşulsuz silah bırakması gerekirken buna "ateşkes" denmesi, ulusal çıkarları düşünenlere "statükocu" denmesi, "türküm" demenin faşizanlık olarak sayılması gibi daha da çoğaltabileceğimiz unsurların "demokrasi" olduğunu iddia eden kişilerin, ordunun bu ülkenin en saygın ve en sağlam kurumu olduğunu unutması sonucunda eleştirdiği sevgi türüdür.
"kasımpaşa ağızı" ile vatandaşı azarlayıp, eleştiriyi kabul etmemeyi, etrafa devamlı saldırmayı (iç politikada) dışarıda devamlı "vermeyi" "demokrasinin gereği" olarak görenlerin eleştirdiği sevgidir.
ordu bu ülkedeki demokrasinin koruyucusudur ve türk halkının koşulsuz destek verdiği, en güvendiği kurumdur. beğenmeyen daha demokratik ülkelere iltica edebilir, kendilerini tutan yoktur.
