kırk gün sırtında taşırsın bir gün bırakırsın aman ne kötüsün derler sözü sonucu yapılır. işte bunu yaşayan bünye iyi olanlar kaybetmeye mahkumdur serzenişinde bulunur. haklıdır da haksızdır da.
tüm herşey güzeldir, koşulsuz seversin değer verirsin, can ciğer kuzu sarması olursun. hani nerdeyse yediğin içtiğin ayrı gitmez o derece. fakat ne olur bir şeyler değişir. hep fedakarlık yapan taraf, hep alttan alan taraf bir gün olamazsın. o psikolojin yoktur yahut da artık gerçekten yorulmuşsundur.
karşındaki insan zaten koşullu sevmiştir bir kez. seni sen olduğun için sevmemiştir. senin farklı görüşlerin, düşüncelerin hareketlerin olduğunu asla kabullenemez. seni bir birey gibi görmez düşüncelerine değer vermez. vay efendim sen nasıl böyle yaparsın der. ve şimdiye kadar ilmek ilmek dokunmuş tüm bağları bir kalemde siler. sırt döner ve bir daha asla dönmemek üzere arayıp sormaz. bazen iletir bazen iletmez. kırılsın ister ...
harbiden çok safmışım be der içine atar herşeyi içten kırılır ama yine içten sevmeye devam eder. bekler bir gün anlar karşındaki insan hata yaptım affet demesini ışık ışık gözleriyle bekler hep.. çoğu zaman boş bir bekleyiştir, fakat erdemli bir insansa ve daima iyiyi arayan bir ruh ise karşındaki uzun sürmez...
evet soruyorum şimdi; hiç dostum, kardeşim dediğin bir insanı bir kalemde silebilir misin?
eğer gerçekten o seni bir kalemde silmediyse ve bunu biliyorsan.
hiç onu itham edebilir misin düşüncelerinden dolayı?
bu koşullu sevmek değil mi?
böyle olursan seni severim, olmazsan sevmem değil mi?
tanım; tüm ihtimaller dolup tüm iyi niyetler altüst edilip, tüm emeklerin yerler önüne serildiğinde yapılacak tek şey... sevmek ya da sevmemek işte bütün mesele bu..
