bugün üsküdar'da, 15-20 tanesini bir arada gördüğüm gençlik.
beşiktaş-kabataş iskelesinin önünde, yüzleri denize dönük şekilde elleriyle bozkurt işareti yapıyorlardı.
1-2 dakika durdular öyle. uzaktan baktım, çoğu liseli genç.
e ne olmuş? liseli gençler komünist olunca, islamcı olunca güzel de ülkücü olunca mı fena?
bilmiyorum, bilemiyorum.
lise zamanlarımda "ocağa çekilmek" korkusuyla ülkücülerden uzak durmalarımızı, sultanahmet kitap fuarında kendileri hakkkında olumsuz laflar etmiş bir derginin standını dağıtıp, standdaki kızları itip kaktıklarını hatırlayınca "evet, fena!" diyesim geliyor.
hiç ağızlarından düşürmedikleri "delikanlılık" böyle birşey değildir inşallah. şahsi problemlerinin intikamını almak için "ülkücüler için şöyle böyle diyor" diye hasımlarını abilerine şikayet edip, bir ton sopa attırmak, kitap standı dağıtmak, savunmasız kızcağızları itip kakmak, delikanlılık denen şey değildir inşallah.
sorun şu ki, ülkücülüğün enetelektüel bir altyapısı yok. yahut var da, kullanılmıyor, işlevini yitirmiş.
bir ülkücü entelektüel görmek isterim. şu, üsküdar'dakilerin arasından 5 tanesi mürekkep yalamış adam olmalı mesela. aralarından biri kavga edecek olsa, "dur, ne yapıyorsun! ülkücüyüz biz, bize yakışmaz!" dese.
bu şiddete meyyalliğin tek sebebi entelektüel birikimin eksikliği değildir elbette. yeniyetmelik falan da değildir, ama nedir bilmiyorum.
türkiye'de imaj sorununu en ağır yaşayan güruhtur ülkücüler. peşinden de polisler gelir.
gençler korkar bunlardan...
