içten içe acı çeken, fakat etrafına biraz olsun mutlu görünen insan söylemi.
gülümsemelerimi sana, gözyaşlarımı ise kendime bırakıyorum. bu sana, geçmiş sevgililer günü hediyem. hiç yaşayamadık seninle sevgililer gününü, olsun. deliye her gün nasıl bayram olsa da, bize de her gün sevgililer günüydü. eski günleri yad ediyorum şimdi. sarhoşluğumun etkisinde, bizi hayal ediyorum o bankta. hani hatırlarsın belki balıkçı oltasını koymuştu oraya, gitmesini bekleyip dolaşmıştık eminönü'nde. merdivenlerde oturmuştuk. uzun uzun konuşup, hayallere dalmıştık. ellerim ellerine varmasa da, yüreğim yüreğindeydi o vakit. şimdiyi sorarsan, yürek diye bir şey kalmadı artık bende. elimi götürüp sol yanıma, çıkarıp yüreğimi bir gül misali koydum açık avuçlarının arasına, bir gül misali. kan revan içindeydi ellerim, belli etmedim. biliyordum o vakitler gideceğini, kulağımda kahraman tazeoğlu'nun sevgiliydi ve gidecekti şiirinin melodisi...
peki ya şimdi? ne farkı var o eski güzel günlerin şimdikilerinden?
saymakla bitmeyen, hatırlamakla sonlanmayan bir sürü anı. o zaman sahte gülücüklerimle kandırmıyordum sahte dostlarımı. odamda üşümüyordum başbaşa olduğum hüzünlerle. elimi almıyordum diğer avucuma. beni ısıtan sözlerim yoktu o vakit. istanbul'un ayazında, soğuk odamda bir tek gülümsemen vardı içimi ısıtan.
peki ya şimdi? neredesin sen? hangi uzak şehirde?
istanbul özlüyor bizi sevgili.
istanbul, benim seni özlediğimden fazla özlüyor bizi.
