hayatın ağır gelmesinden kaynaklanan, acıların zirve yaptığı anlarda kişi çözümü intiharda arar bazen. güçsüzlükten, aptallıktan değil; ama öyle işte...
bazıları bunu sadece düşünür, bazıları ise uygulamaya geçer...
arkadaşın intihar etmesinden daha da kötüsü, aynı arkadaşın ikinci kez intihara kalkışmasıdır. ölmek için elinden gelini yapması ve sizin çaresizce sadece 'yapma, etme noolur, yalvarırım...' diyişlerinizdir...
daha sonrası için iki ihtimal var. birincisi: cenazesine gitmektir. onun, canınızın, biricik arkadaşınızın üzerine toprak atarlarken görmek falan tarifi imkansız bir şey olsa gerek, ahh felaket işte o kısım... ikincisi, kurtulma ihtimali: bu çok iyi bir şeydir, diğer ihtimali düşününce. sonra gidersin hastane odasına, ziyarete 'naaptın sen ya deli, yapılır mı bu banaa!' dersin, gözlerin(iz) dolar. ama aslında bunu yapmak da cesaret ister. orada arkadaşınızı görmek, bitkin suratını, yorgun gözlerini ve ona konduramazsınız orada oluşunu, bunu yapışını. paramparça olur içiniz...
yaşadım bunu hemde iki farklı canda, iki dostta; toplamda üç kez hemde. evet, çok acı bir durum. kafaları yedirten bir şey. hayata küfrettiren, küstüren, günlerce deli gibi ağlayıp sızlayıp ortalıkta gezdiren bir durum... ikisi de yaşıyor. üçümüzde yaşıyoruz ama nasıl bir yaşamaksa, bu olanlar hatırlandıkça her gün küfrederek yaşamak. 'hayat, her şeye rağmen güzel' demek, gerçekten pollyannacılık. ama intihar da bir çözüm değil, bunu da biliyoruz tabi...
kimsenin başına gelmemesi ve arkadaşların da bir an önce akıllanması dileğiyle...
yazarın notu: seviyom seni bir tanecik arkadaşımmm, aksiyon arama kendine allasen.
