leyleklerin uçuşu ile beraber en beğendiğim grange romanıdır. ne taş meclisi gibi uydurma, zorlama; ne de siyah kan gibi nispeten tahmin edilebilir bir finali vardır. grange en iyi yaptığı şeyi yapmış ve yine kitabın başlarındaki küçük detayların sonlara doğru aslında ne kadar önemli olduğunu göstermiştir.
