aslında ilk yazan sendin. 4 ya da 6 sayfaydı tam hatırlayamıyorum ama yazdıkların hala aklımda. üniversite ikinci sınıfı bitirmiştik yaz tatiliydi o yazını aldığımda. sıcak bir yaz günü arkadaşımla* buluşacakmış gibi hazırlandım çıktım evden ve gittim buluşacağımız yere. yine güzel vakit geçirecektik tabi senle buluşucam ya o zaman ki en iyi arkadaşımla üniversite yıllarımın geçtiği eskişehiri bana ilk sevdiren senle..* sıcak bir günde nereye gidilirdi bir alışveriş merkezine dimi, biz de öyle yapmıştık. ve görüştük birşeyler yedik, yemek biter bitmez çıkardın çantandan bir mektup evet mektup. bana verdin şaşırdım. aldım biraz da şaşkınlıkla okuyim mi şimdi mi dedim. evet dedin şimdi oku. ben de okudum daha ilk cümlelerinde bir kere daha anladım sendeki değerimi sevindim. tam ikinci sayfaya geçicekken sana baktım sen ağlıyodun yine kalakaldım yine şaşırdım, dondum bişey yapamadım sen oku der gibi yaptın gözlerinle içim parçalanarak devam ettim içimden de allahım ben ne yaptım ki dedim. sayfalar ilerledi. yazıyordu işte orda ne olduğu. kızdım kendime çünkü o zamanlar benim için en değerli olan arkadaşımı üzmüştüm ben çok hem de. 6 sayfa yazmış bide karşımda ağlıyordu, buna hiç hakkım yoktu. mesele şuydu çok sevdiğim arkadaşım kaldığımız yurttan ayrılıp oda arkadaşıyla* eve çıkacaktı ve ben bu duruma içerlemiştim, son zamanlar üzüldüğüm için susmuştum biraz..biraz mı biraz değilmiş.. sana o sayfaları yazdırıp karşımda ağlatabilecek kadar susmuşum. ve naptım ben bunları burdaki kadar açık söylemedim, söyleyemedim, gurur mu durumla ilgili kırgınlık mı yoksa senin karşımda ağlayınca benim dumura uğrarmışcasına kalakalmam mı bilmiyorum sebep ne. ama çıkmıyor aklımdan bu sahne. belki şu an görüşmediğimiz için sana hiç anlatamadığım için bunu hiç söyleyemediğim için çıkmıyor aklımdan..bunun üstünden nerdeyse 4 sene geçti. seninle konuşmayalı ise 3 sene..3 senedir susuyoruz belki bu ömür boyu sürecek..ki bu suskunluğun sebebi ise bambaşka belki bir sebep bile yok. sadece şunu soruyorum kendime; ara sıra kırgınlıklarımız oldu, her dostlukta olabileceği gibi. ama insan bir kötü söz söylemez mi.. biz söylemedik bile hiç..ufacık kötü bir söz bile söylemedik ama belki de biraz bizim dışımızda gelişen ama seni doğrudan beni ise dolaylı olarak ilgilendiren bir olay yüzünden biz susuyoruz. bak direk ikimizin arasında olan birşey değil. bunu ikimizde biliyoruz aslında. ve şu cümleni hatırlıyorum hep, üniversite 3.sınıftaydık işte*, bana dedin ki " ben seninle okul bittiğinde de görüşmek isterim sen de istersen tabii ki" demiştin. ben yine şaşırdım çünkü tabii öle olcak dedim* ama şimdi anlıyorum niye öle dediğini. zaman bize böyle bir son hazırlamış ben toz pembe düşünürken sen gerçeği daha çok görebilmişsin o yüzden tereddüt edip öyle demişsin. çünkü ben mesafe koymuşum çünkü ben söyleyememişim anlatamamışım hiç bir zaman içimdeki sevgiyi. ne acı ki bunun artık bir yolu da yok. bunu da okuyamacaksın büyük ihtimalle hadi girdin sözlüğe diyelim entry uzun diye geçersin ben olsam geçerdim ama sen ben değilsin gerçi belki yine şaşırtırsın beni ama bu seferki sevinmeyle karışık olcaktır orası kesin..ben bu yazıyı sana yazdım eski dostum..ben küstük demiyorum biz sadece sustuk belki bu ani susuşumuz gibi gün gelir konuşuruz yeniden kimbilir...
