en sevdiğimi kaybettim üç yıl önce. hiçbir teselli zerre idrak etmedi bünyeme. yaşadım, yaşıyorum hala her anımda. evet, her anımda. çünkü ben öyle söz verdim yolcu ederken, onu kendi ellerimle kabrine yerleştirirken.
üç yıldır onlarca ölüm haberi alıyorum. üzülüyorum kalan insan yanımla, bir tarafım da önüne geçemediğim kin dolu sözlerle "onlar da yaşasın, onlar da benimle aynı duyguyu tatsın, onlar da beni anlasın" istiyorum, geride kalanlara ithafen.
üç yıldır, hiçbir şey hisetmiyorum ölüme karşı. azılı bir düşman gibi, sonunda ona yenileceğimi bile bile kaya gibi sert duruyorum yakınlarımda olsa dahi, bir köşede. ben ağlayamıyorum başka bir ölüme. sadece duygusuz bir şekilde "son değil, sadece bir başlangıç." diyebiliyorum en fazla.
