şu anda kahroluyorum, sırf kafamı dağıtırım diye bilgisayarı açtım ve sözlükte yazıyorum. canımdan çok sevdiğim manevi abim şu an yanımda ve içtiği her neyse artık ağzından burnundan geliyor, kendinde değil. hayatımda bu halde görmek isteyeceğim son insan ve ne yapacağımı bilmiyorum. ailesi başından ayrılsın diye beni yanına çağırdı, meğer bunun içinmiş. onun bu hale gelme sebebi çok basit, bu hale keşke başka bir sebep için gelseydi. hayatımda bir insanın bu hale geldiğini ilk defa görüyorum.
ve sen. hiçbir şey yiyip içmemesine sebep olan, benimle konuşurken kimsenin anlayamayacağı bir ses sahibi olmasının nedeni olan sen. sen nasıl bir insansın ki neredeyse herşeyi yapmaya gücü yetecek ve bunu defalarca yapmış bir adamı bu hale getirebildin. bana herşeyi anlatmak istediğini anlıyorum, konuşamıyor ve ağzından her ses çıkar gibi olduğunda yarım kalıyor, adını söyleyince ölmek üzereymiş gibi gözlerime bakıp donakalıyor. eğer allah varsa eğer allahın adaleti varsa sen bunun hesabını mutlaka vereceksin. eğer sen azıcık insansan allahın sana verdiği vicdanla çürüyeceksin.
