küçükken eve sadece uyumak için gelen şimdinin büyüklerine " şimdiki çocuklar ne hale geldi, biz böyle miydik azizim?" dedirtecek durumdur. haksız da değiller hani. ben sokaklarda oynayan nesilin son temcilcilerinden biriyim. küçükken dizlerim hep morluklar içinde olurdu. duvarlarda tarzancılık oynayan, yokuştan inerken bisikletinin frenine basamayıp duvara toslayan bir şaşkındım. benden sadece bir yaş küçük kuzenime baktığımda bile bir yılın ne kadar çok şey değiştirdiğini görüyorum. gece yarısından önce eve gelinmeyen geceleri doya doya yaşayamamış, sbs'nin kölesi olmuş kardeşime baktıkça üzülüyorum. bana o yılları hatırlatan şey bacaklarımda kalan kalıcı izler.
