içimizdekileri eşeleyip disariya cikarmak, diger bir deyimle animsamaktir. yil 1991 okulu yeni bitirmistim, bende diger kardeslerim gibi okuma arzusuyla, ögretmenime benide "söyledikleri sinava" yazdirmalarini istemistim. amcam ögretmendi ve sorgusus sualsiz evet dedi "elbetteki sende katilacaksin. ben se içimden geciriyordum babamin verecegi cevabi! abilerin okuyor, kizim sen koca evine gideceksin nasil olsa okumasanda olur sözleri gözlerini kacirarak. kiziyordum icten ice, nasil bukadar cahilce dusunebilir sorusuna bir cevab bekliyordum, kucucuk beynim ve zihniyetimle, halime bakmayip sorumun cevabini bekledim taki alana kadar. amcam topluca okumak isteyen tum ögrencileri sinava göturdu beni de. sinav sonuclarinin iki hafta sonra belli olmasiyla, kazandigim mujdesini verdim babama, kendimden emin ve kararli bir sekilde,babam'sa sessiz ! gercek şu ki bir süre sonra hersey tatli bir ani olarak kaldi içimde. "nerden bilirdim ki! okula basladigim gün, noktayi kendimin koyacagimi. bazen düsünemedigimiz göremedigimiz "maddi imkansizliklarin" anne ve babalari sessiz birakacagini. bildigim ve gördügüm tek sey,tüm ebeveyn'lerin cocuklarini iyi bir sekilde yasatip okutabilme arzusu.*
