benim gibi aşırı maddeci bir insanın başına gelince hafiften tırsıtan ve biraz maneviyata sevkeden olaylardır.
her zaman zahiri olan beni korkuttuğundan gözümün gördüğüne yöneldim. hayat o zaman katı ve esnemez kurallara sahipti. herşey olasılıklara indirgenmişti, tesadüf yoktu. kolaydı kısacası.
geçtiğimiz cuma günü uzun süredir görmediğim bir dostumu gördüm rüyamda. o ablasıyla birlikte bir arabanın içinde gidiyor, hafiften kavisli, bir tarafı ağaçlık bir yolda. (tam öğleden sonrası, güneş karşıdan arabanın camına vuruyor ve ben arabanın içinden izliyorum.) her nasılsa o ağaçlık kısmın askeri taraf olduğunu biliyorum ben. karşıdan bir tır geliyor, tam sollarken güneş gözümü alıyor. ve bir sonraki sahne.
evdeyim. annem babam var. bana telefon geliyor ve arabadakilerin öldüğünü haber alıyorum. şok oluyorum, sağ solu arıyorum ama etrafımdaki herkes bana gülüp duruyor. boşver, otur da yemek ye, diyorlar. hayret ediyorum onlara, telefon ediyorum, kimse çıkmıyor telefonlarıma. en sonunda arkadaşın anneannesine ulaşıyorum. haberi doğruluyor, ama o da sallamaz bir tavır içinde. ifrit oluyorum.
rüyanın arkasından hemen uyandım (o yüzden hatırlıyorum zaten) ilk işim arkadaşı aramak oldu. ama vakit çok erkendi. (09.30 haftasonu için erken bir vakit) arkadaş uyuyordu, mana veremedi tabii. ben de şaka yollu arabaya binme sakın falan dedim. konu kapandı.
demin ondan bir telefon aldım. dün kaza geçirmiş. çok ciddi bir kazaymış ve mucize eseri kurtulmuş. hala şaşkınım. çok şaşkınım.
rüyaları ciddiye almak lazım. artık böyle düşünüyorum.
edit:ilk kötülememizi aldık muradımıza erdik. nedense artık. arkadaşı aramama bozulmak açısından mı artık bilemeyeceğim, ama olay bu şekilde.
