18'li 20'li yaşlarda okulda, halı sahada elbet maç yapmışsınızdır. muhteşem olmasanız bile topu alıp biraz ilerleyip, pas atacak düzeyde olduğunuzu varsayıyorum. (kazma olduğunuz ihtimaline değinmiyorum bile)
aradan üniversite falandı filandı derken yıllar geçer top oynamayalı, pek sosyal birisi sizi maça davet eder. "2-3 yıl oldu ama, ben zaten yetenekliydim mnakoym diye" düşünüp çıkıverirsiniz bi gazla, halısahanın siyah plastiklerle dolu halısına.
maç başlar; ilk topla buluşma anınızda topu nereye atıcağınıza, karar veremezsiniz. hafif kafayı kaldırır, etrafa bakınır ve ayağınızla sağa sola atar gibi hareket yaparsınız. * karşınızdaki rakipte yavaşça size doğru geliyordur aynı zamanda. saniyeler içerisinde gerçekleşen bu olaylar bütününde, tekrardan kafayı kaldırır, etrafa bakarsınız. "mınakoym kimse boşa kaçmıyo lan bari bende bodozlama vuruyum" diye düşünür vurursunuz yada gerideki arkadaşınıza dönersiniz.
işte bu kadar kafa sikmemin sebebi şuydu;
dos santos'tada perşembe günkü atletico madrid maçında bu anlattıklarımın aynısını gördüm.
adamın 90 dakika boyunca top koşturduğu karşılaşmaların üstünden uzun uzun zamanlar geçmiş. maç eksiği çok, bırakın biraz alışsın eski günlerine dönsün.
bu adamın şimdi ağzına sıçanlar, zamanında elano blumer'in ağzına sıçan adamlarla aynı adamlar. bu adamlar, bugünkü beşiktaş galatasaray maçında tükürdüklerini yaladıkları gibi dos santos'tada yalamak yerine asfaltı kazıyacaklardır.
