çocuk psikolojisini bilmesine gerek olmasa bile, yüreğinin sesini dinlemesi gereken annedir. ana yüreği söylüyor zaten her şeyi. çocuk zaten düşmüş rezil olmuş, utanç halini yaşamış, yerin dibine bir girip bir çıkmıştır. sen de üstüne üstlük bir de vuruyorsun, dövüyorsun. kendi utancını, kendi acılarını, kendi hayal kırıklıklarını çocuklara yükleyen annelerin yaptığı eylemdir. bilinçaltına yerleşmiş belki sorsan o da bilmez nedenlerini. öyle havadan sudan bahaneler ileri sürer.
o çocuğun sana bir emanet olduğunu, hatta kendi bedeninin de. o cocuğa sahip olmak için dünyada milyon dolarlarını verecek bir çok insan olduğunu bilmeni, allah'ın sana verdiği nimetleri hatırlamanı, biraz kalbinin sesini dinlemeni, biraz hoşgörülü olmanı diliyorum sayın anne!
elbiselerin kirleri yerine gelir elbet, yırtılsa bile, fakat o küçük çocuk kalbin onarılması bazen yıllar sürebiliyor. sen kişilik arayışı içinde, dışarı bağımlısı, sana derdini açamayan bir çocuk yetiştiriyorsun bil!
bil ki bu çocuk büyüyünce senden daha güçlü bir yetişkin olacak ve o zaman sana bunları hatırlatacak fakat sen inkar edeceksin ne yazık!
bil ki bu çocuk büyüyünce bir psikolog olacak ve çocuklarına belki senin davrandığın gibi davranmayacak!
bil ki bu çocuk büyüyünce bir insan olacak belki senin yetiştirirken verdiğin eziklik ve güvensizlikle hiç bir şey olamayacak! eserine iyi bak!
çocuk için değil, fakat bir anne için utanılacak bir sahne.
