Ne bir huzura erişmemişlik, ne de bir tedirginlik hissediyorum içimde.
Şu bir gerçek, inandığı bir değer olmayan insan rotasız gemi gibidir, amaçsız dolaşır kendi iç denizinde. Bu konuda hemfikiriz. Ama inanılan değerlerin dini olması gibi bir şart yoktur. Psikoloji de bu konuda herhangi bir bulguya rastlamamış, ve herhangi bir kabul öne sürmemiştir.
Diyelim ki ben, devrimci mücadeleye inanabilir, kendimce devrimci ahlak etiklerine sahip olabilir ve sizlerin 'huzur' diye tabir ettiği o duyguyu sürdürebilirim hayatım boyunca. Ben bir sürrealist olabilir, ve sanat anlayışımı yaşatarak bir huzursal aşamaya varabilirim.
Hatta şu da söylenebilir, kendi iç huzurunu mevcut şeylere bağlı olmadan kuramayan insanlar, metafiziksel güçlere başvurur. Tanrı, melek, sevap vb. olgular bu metafiziksel kavramlar deryasının sadece birkaçıdır...
Din diyorsunuz, iman diyorsunuz, o zaman saygılı olmasını da öğrenin dostlar:
..acınası kişilik, ... huzursuz yaratık, ... çarpılacak insan.. imalarınızı değiştirmekten korktuğunuz ve paramparça yaşamlarınızı kurtarmak için yarattığınız o illüzyonsal duvarların arasında hapsediniz...
Din bir dogmadır, ıspatlanamadığı gibi, çürütülemez de öne sürdükleri. inanç meselesidir, bilimsel kuram gibi tartışılması hayali kılıçlarla yapılan bir duellodan farksızdır. inanmayanların inananları küçümseme hakkı olmadığı gibi, inananlar da inanmayanları küçümseme hakkına sahip değildir.ikisinin de elinde bilimsel veri yoktur. Saygılar falan filan...
