hayatımda sahip olduğum, daha doğrusu arkadaş olduğum ilk ve tek köpek cinsi. kendisine alışmam pek uzun sürmedi çünkü eğitime göndermiştik ve şansımdan mı bilmiyorum zeyna* çok zeki bir köpekti. kafasını kolumun altına koyup "beni sev" bakışı atması, onu dolaştırmam (pardon düzeltiyorum, zeyna çok iri bir dişiydi ve genelde o beni dolaştırıyordu), uysal bir görüntüsü olmamasına rağmen çok sevecen bir köpek olması.. bunlar iyi yönleriydi. genlerin deki savaşçı yönü birkaç kez görmüştüm; bir keresinde parkta dolaşırken 4 sokak köpeği etrafımızı sarmıştı, ben uzaklaşmaya çalıştıkça zeyna gitmemek konusunda diretti ve köpekler bize saldırmaya hazırlandığında zeyna önümde durdu ve bana "git" der gibi baktı, sonrasında ayrıntıya girmeden şöyle özetliyim; 2 ölü 1 yaralı diğeri kaçmayı başardı, zeyna'mda bir iki ufak sıyrık vardı. arkadaşlığımız da herşey güzel giderken hamile kaldı ve doğurduktan kısa bir süre sonra öldü. uzun bir süre kendime gelemedim onu kaybettikten sonra, hala arada aklıma gelir gözlerim dolar. bir daha asla köpek sahibi olmamaya karar verdim bu acı tecrubeden sonra.
ya çok şanslıydım zeyna gibi bir dobermannım olduğu için, ya da çok şanssızdım onu çok erken kaybettiğim için..
