besinci siniftan beri karikatür dergisi okurum. hatta, test kitaplarinin arasina küfürlü oldugu icin sakladigim le-manyak'lari biliyorum. o zaman bir leman bir de le-manyak var zaten. yalniz annemin cizilmis "am-göt-meme" leri görmesini istemedigimde sakliyorum iste. oysa ki kadina "para versene anne ya. karikatür dergilerimi alicam" diyordum. insan hic mi merak etmez, burda ne ciziyorlar bakayim diye...cik cik cik. hani ya pedagoji sevgili sinif örtmeni? ehehe.
neyse, sonuc olarak nerden baksan 12-13 yildir karikatür dergisi okuyorum ve bugüne kadar aileme okudugum karikatürlerin cok azini gösterip, onun da ancak onda birini begendirebilmisimdir...
nasil bir kafada yasiyorsa sevgili ailem...bu aytek'ten bahsettigim günden beri evde adi gecince gülmeye basliyoruz. "epmeenizi yedim, südünüzü i$tim" diyorum. annem gülmekten kendini tutamiyor. babam bana "selam yavrum, görüsmeyeli nasilsin" diyor ve ben ona "dokunma bana o cünup ellerinle" diyorum...ortakil girla gidiyor.(su paragrafta aile iliskilerimizi sorguladim bi an. iyiyiz ya, yok yani sapik bi aile degiliz. I Ih)
atlet giyip halida dans etmesem de, aksamlari kendim calip kendim söyleyerek göbek attigim coktur...herifte beni mi görüyorlar ne?! bu kadar neyine gülüyoruz be bu cocugun?!
