ilk ziyaretime geldiğinde 2002 senesiydi ve gerçekten çok korkmuştum. sonra yılda bir iki yılda bir ufak ufak ziyaretler gerçekleştirdi, aldırmadım.
taa ki bu sene ramazan ayında sahura kalktığım bir gecenin akabinde bir geldi geliş o geliş. her gün canımı sıkıp duruyordu, ama iyice alışmıştım korkmuyordum. hala korkmuyorum.
sonra iki ay hiç uğramadı ben de unuttum gitti. dün geceye kadar.
suretini hiç göstermezdi muhterem karabasan, dün gece göstereyim kendimi dedi herhalde. suretini tarif etmeyeceğim ama bildiğin insan, içi cin mi canavar mı bilemem. ama kollarımı hayvan gibi sıkıp, sözleriyle yerden yere çalarken yaptıklarına bakılırsa bildiğin öküz.
uykuda felç, beynin bilmem ne olması filan diye fizyolojik açıklamaları olabilir, katılıyorum. artık bu konuda uzmanlaştım, vücut bildiğin felç oluyor. sen böğür böğür imdaat diye bağırırken bütün ev toplanır şimdi diyorsun ama bir uyanıyorsun ki evde çıt yok. yani sesin filan çıkmamış, sen yırtındığını sanmışsın ama karabasan beyfendinin oyunuymuş bu da. biraz önce de belirttiğim gibi fizyolojik açıklamaları olabilir, saygı duyuyorum ama her gece dua etmeden uyumam duayla filan da alakası olduğunu sanmıyorum. üzüntülü, sıkıntılı zamanlarıma geliyor bazen, muhtemelen zayıf anımı kolluyor, öyleyse beni çok yakından tanıyor olmalı. kim bu bilmiyorum. in mi cin mi yaratık mı canavar mı? yoksa içimdeki bir başka ben mi bilmiyorum ama duyulduğu kadar tehlikeli değil sadece birazcık insanın canını sıkıyor o kadar. siz yine de duanızı edip yatın.
