ta yıllar öncesinden rahmetli anneannem ile geçen güzel bir anımın baş aktörüdür.
yıl: 1986
yer: ankara gençlik parkı
onlarca işportacının ortasında birileri bir şeyler söyleyip bir şeyler götürmektedir. ve her söyleyen buzdolabı, televizyon, çamaşır makinası alıp götürmektedir. acizane ben de anneannemin cüzdanına güvenerek soruyorum:
-anneanneciğim bizde deneyelim mi şansımızı?
önce gülüyor, sonra cevap veriyor:
-hayır.
-bak herkes kazanıyor.
bakıyor. ve gerçekten herkes kazanıyor. elime bi beşlik tutuşturuyor. kendisi iki metre öteden izliyor olanı biteni. bul parayı al karayı oynuyorum. ilk denemem de eşantiyon olarak bi çengelli iğne kazanıyorum. mahsun mahsun ayrılırken simsarların yanından anneannem geliyor ve ekliyor:
-bir daha dene şansını.
deniyoruz. deniyorum. yine aynı. gözleri pörtlek simsar hızlı el hareketleriyle fincanları değiştirip çengelli iğne olan fincanı açıyor. ve ekliyor:
-hacı anneye bir çengelli iğne daha.
bir değil beş değil. biz basıyoruz parayı alıyoruz çengelli iğne yi. nihayetinde anlıyor anneannem dönen kumpası. simsarın tezgahının üzerindeki tüm bozuklukları alırken son sözünü söylüyor:
-ver pörtlek göz paralarımı, al çengelli iğnelerini.
