senaryonun yaratıcılığının/ düşünülmeyeni düşünmenin bir filme nasıl vites büyüttürdüğünü gözümüze sokan jim carreyli olup eblek eblek güldürmeyen sistem içinde sistem eleştirisinin dibine vurduran hayli başarılı film. iki kere izledim fakat bir iki kere daha izlense sırıtmaz o denli başarılı bir senaryodur. bu açıdan gönlümüzün oscar şampiyonudur the truman show. hala izlememiş olan dostlara şiddetle öneririm kendimce.
sistem içinde sistem eleştirisi yaptığı için bu filmi olumsuz manada eleştirmek zor. yeni çağ apoleti ve kapital düzen televizyonu, bilgisayarı içeriyor çünkü. bir nevi uyuşturucu hesabı televizyon bağımlılığı, rating kaygısı ve en mühimi de yaşamda karar alma merciinin insanın dışında olmasıyla bir nebze esaret yaşamak/ hayatı kumanda etmeye başlamak üzerinde düşünülmesi gereken olgular. şuanda bir şeyler yazıyorsam sözlükte bu da malum sistem rolüdür kanımca.
birçok açıdan sağlam temelleri olan, abartmayan bir medya-kitle paradoksu içeriyor film. hani hem eğlenceliliği aşikar hem de düşündüren düşündürürken de güncelden kapitalden yola çıkarak bunu yapan ve böylece büyüyen. filmin medyatiklik- popülerlik dayatısını dozunda verişi sistemin içindeki bizlere yaptığı vurgu etkileyici hakikaten.
bu hikayeyi/ senaryoyu ben düşünmüştüm, aklıma gelmişti demek ister buluyorsunuz kendinizi. işte filmin başarısı burada gizli! bunu dedirdiği ölçüde...
