iyi bir öyküye, kötü bir öykülemeye sahip film. epey zaman oldu izleyeli ama sahnelerin oldukça tutuk olduğunu hatırlıyorum; gülendam'la haydar'ın sohbet ederek yürüyüşleri, gülendam'ın babasının çaldığı müzikte ağladığı sahne. şarkıcı kadınlarla ev sahibinin düetleri. iyi öykülenememiş, sahici olmayan sahnelerdi.
işin beni kaygılandıran kısmı ise, gözleri kör eden ideoloji. eğri oturup doğru konuşalım filmin siyasi boyutunu bir kenara bırakın, daha doğrusu çıkarın; farz edin ki bir aşk filmi olsun beynelmilel veya bir aile dramı, ortalama bir filmden öteye gidemediği herkesin ortak görüşü olacaktır. nefes'in beğenilmesi ile benzer bir durum var burada da.
bir filmi iyi yapan temel özellikler ne de kolay görmezden geliniveriyor ortada daha başka niyetler veya duygular var ise.
