hayatımda bu günü hiç istediğim için kutlamadım. ama ilk defa, bu yıl, ilk kez sarıldığım insanla kutlamak isterdim. 14 şubat olduğu için değil, sevgili olmak istediğim için de.. sarıldığımda kalbinin atışlarının, kalbimin atışlarına değmesi için..
gayet geç uyandım ve hernedense evdekiler çoook neşeli bir güne başlamışlardı bile. rutin olan işleri yaparken, bir baktım ki herkes dağılmış. yanlız kalmışım evde. ttnet'in azizliği yüzünden gelemedi internet bir türlü. biraz film izledikten sonra kaçamayacağımı düşünerek kanallara baktım. fashion bile 'aşk' özel haftasonu bölümü yapmış. iç sesim üzüleceksin nasılsa, boşver dedi.. sonra, 'yahu zaten, adamın sevdiği var kızım salak mısın,o çoktan kutlamış etmiş,tüm sevgi sözcüklerini sarfetmiştir' dedim. ve 'goodbye my lover'ı sayısız dinleyerek arabesk takıldım, zırladım.. sonra toparladım tabi.
neticede, olmayacak birşey. belki en başından dürüst olunsa; hiç tanımadan susturabileceğim kelimelerim olurdu. ama durum farklılaştı birazcık daha üzüntü verici. ama üstesinden gelinebilir. en azından 'hayatımda biri olsa dahi beni kabullenecek kadar, kalbinin vurmasına neden olanı paylaşabilecek kadar..' sevemeyen biri var karşımda. aşka ve saflığına inanmayan biri..
