insan hayatının belirli evrelerden oluştuğunu düşünürsek çokta saçma olmayan bir cümledir. öyle ki;
doğuyoruz, bebeklik evresi.altımızdan pisliğimizi alırlar, beslerler, uyuturlar bizimle hayatına anlam katan anne babalarımız henüz biz hayatımıza bir anlam yükleyemezken.hayat monotonluğu tam bu dönemde başlar.karnın aç ağla, altını pislet ağla, gazın var ağla.
büyüyoruz, çocukluk evresi. okula başlarsın daha hayatını anlamladıramamışken, ama mutlusundur. seni üzecek fazla birşey yoktur. eve gelirsin, okula gidersin, yemek yersin, oyun oynarsın. hayat hala monotondur.
hayatımıza sınavlar, ergenlik, üniversite heyecanı giriyor ama hala hayat monoton.
evleniyoruz, orta yaş evresi. evleniriz. sevdiğimiz kadınla ya da erkekle evlendiysek ne mutlu bize.çoluk çocuk, ekmek parası derdi, çocuklara iyi bir eğitim, iyi bir hayat. monoton, monoton, monoton.
yaşlanıyoruz. torunlar en büyük mutluluğumuz olmuş.
ölüyoruz hayata ne bıraktım hesabı yaparak.
yok hayat bu kadar sıkıcı değil. her ne kadar milyonlarca insanın hayalleri ortak olsada hayatı anlamlı kılacak birçok şey var, eğer çaba harcıyorsak.
