albümün genelinde lars ulrich in davul tonu tahammül edilemez noktalara ulaşsa da * james hetfield in öfkeli vokali ve yırtıcı riffleri canhıraş çalınan gitarlarla çiğ bir sound yakalanmıştır.bu adamlardan alıp götüren slowlar hızlanan birden yavaşlayan şarkılar ve baladlar isteyen bünyeleri memnun etmemiştir ancak kendi içinde farklı bir sound ve yeni bir sayfadır.
