sevgili günlük,
geçen gün şöyle bir söz duydum. "tam iki yakayı bir araya getirdik derken birileri o yakaların yerlerini değiştiriyor." ne kadar doğru değil mi? hepimiz sahtekar olduk çıktık son günlerde. birbirimizin yüzüne gülümseyen ama arkasından bir sürü şey söyleyen beş para etmez insanlarız. hoş hak etmiyor değiller ama... bu hayatta ya döveceksin ya da gülümseyeceksin zaten. ikisini birden yapana dönek diyorlar. bu aralar canım çok sıkkın. havaların soğuması bile sevindiremedi beni. bilmem nedendir alışamadım herhalde yeni yaşamıma. zorlanıyorum biraz. bu okul yordu beni be günlük. sadece okul değil kişiler de yordu. herkesin birbirine yaranma çabası, gözümde daha da küçülmelerine neden oluyor. sonra herkesin gözü üstümde. anlayacağın yeni dünyamda bir şeyi ya tam yapacağım ve sahte tebrikler alacağım ya da çuvallayıp "daha önünde uzun yıllar var" nidalarını dinleyeceğim. bu aralar içimde bir gitmek sevdasıdır aldı başını gidiyor. yanıp tutuşuyorum adeta bulunduğum yerden uzaklaşmak için. ama nafile. sıkıştım kaldım burda. ancak yaz tatilinde rahat yüzü göreceğim. evet günlük, evet. mevsimlerden kış. ama eski kışlar gibi karlı değil artık. daha çok yağmur yağıyor. bilirsin beni, ben duygusal adamım. daha çok severim yağmuru. işime geliyor anlayacağın. neyse günlüğüm, gece gece bu kadar dertlenmek iyi değil. şimdi içeriye gidip, bizimkilerle mutlu aile tablosu çizmeliyim. ah be günlük! bu yüzden seviyorum işte seni. geliyorum sayfalarını açarak beni kabul ediyorsun, giderken itiraz etmeden sayfalarını kapatıyorsun. herkes senin gibi olsa. neyse çenem düştü yine. yarın gece aynı yerde aynı saatte olur mu?
