cok fazla yakın olmamanın getirdiği bi saygı vardır babalarla evlatları arasında. yüzgöz olamadığından da az buçuk korkarsın tabi.
ama ne sen ondan haberdarsındır ev içinde ne o senden. müdahalenin olmamasından kaynaklı bi sevgidir adeta.
annenle daha çok kavga edersin mesela. bağırır-çağırır, eline geçen her üç boyutlu cismi şevkatle(!) kafana fırlatabilir. ama baban bağırmaz. sadece buz gibi bi ses tonuyla konuşur.ama o ses tonu nası oturur insanın içine.
