dupduru, saf asla karşılığında bir çıkar beklenmeyen...sinsilik, çeşitli ayak oyunları entrikalar içermeyen tertemiz bir sayfa... berrak bir gökyüzü gibi olan...
"sana olan sonsuz özlemim ve ölümsüz aşkım üzerine bir kez daha yemin edebilmek için bunca yıl bekledim" dedi genç adam. sadece platonik olan, masal gibi bir aşk öyküsü idi onlarınki. ne iflah olmaz bir azimdi; her anını, ona kavuşacağı günün hevesi ile yaşamak... tekrar içinde kaybolmayı umut ettiği; ne kadar muhteşemler dediği gözlerine bakabilmeyi özlemek...
...belki zamansız bir başlangıçtı onlarınki. ama aşkın yeri ve zamanını hangi güç belirleyebilmiştir ki şimdiye kadar? haliyle onlarda çok hazırlıksız yakalandılar. ikisininde çok sevdiği tarkan'ın "kış güneşi"şarkısındaki gibi "yanlış zaman, yanlış bahar". aşık olmak için zaman yanlış olabilirdi belki; AMA MEVSiM VE yer asla yanlış değildi. yaz mevsimi ve akdeniz. aşık olmak için en uygun ortam...
aşktan konu açılmışken, her gün yeryüzünde bir sürü insan, kendine özgü bir dilde, kendine özgü duygu yoğunluğu ile "seni seviyorum" diyor. kelimeler, sözcükler çoğaltıyor aşk üzerine aşka ait olan; veya kalbinin derinliklerine dokunuyor tek bir bakışla...
terk edilmek de var elbet aşkın kaderinde; çokça yaşanıyor dokunulan kalbin derinliklerinin sızım sızım sızladığı anlar...oldukça kederli sonsuz hüzünlü...
...ve bir papatya falı açıyor aşık olan sevdiceği için, taç yaprakların her birine soruyor: "seviyor? sevmiyor? seviyor? sevmiyor?..."
artık bilemeyiz fal açan o aşığın kısmetine ne çıkacak...
ama benim "14 şubat" öncesi sizler için açtığım papatya falında hep "seviyor" çıkıyor! sadece! yanlızca! katıksızca "seviyor"...
