kendini bilen, hadsizlikten imtina eden feridun düzağaç şarkısı. son dans için de uygun bak hatta.
hakkı verilemedi falan denmiş bu şarkı için... doğrudur. sebebi de müziğindeki salınımın ağlak edebiyatıyla paralel seyretmeyişidir ki, bu da yapay melankoliye fırsat vermemektedir çok şükür. duyumsamak ya da duyumsamamak, bütün mesele bu. işte müzik babında burada ikiye ayrılıyoruz; gerçekten dinleyenler ve hazıra konanlar olarak.
azca kasvetli çokça karanlık bir barda ve amatör bir gruptan dinliyormuşum gibi gelir bu şarkı bana her dinleyişimde. büyü dediğin işin bu kısmında galiba. iyi ki de öyle.
