kimse ne dedigimi dinlemiyordu. herkes kendi aklindaki dusuncelere takilmisti. o dusunceler dogrultusunda empati bile yapamadan kendine empoze etmis gibi gosterip konusanlar vardi etrafta. bense aldiris etmemekle mesguldum. cunku ne oldugunu biliyordum, kim oldugumu da. hicbir sey beni inandigim davadan vazgeciremeyecekti...
namus denen kavramin iki bacak arasindan fazlasi oldugunu biliyordum ben. ve onu her sekilde korumak benim buyuk davalarimdan biriydi. bir sekilde temizlenmeliydi her sey. duze cikilmaliydi. kimse yardimci olmuyordu. olduklarini zannedip herkes bu isten ucuz yirtmayi planliyordu. bu sehap ugruna basite indirgeyip bazi seyleri gozardi ettiklerini goruyordum. ama elim kolum bagli kaliyordu benim de bir yerde. oyle bir sey olmaliydi ki sesimi duyuracak oyle guclu bir silaha ihtiyacim vardi ki, iste o zaman her sey saydam gorunecekti. o silahla istedigimi yapabilecektim. istedigim; guven. kendime ve diger her seye guvenebilmek icin bu saydamliga ihtiyacim vardi evet.
kafami bunlarla mesgul ederken normal hayatima devam etmeye calismak da bir o kadar yorucu geliyordu. vucut dengem bozulmustu, hayallerim sekteye ugramisti. kariyer planlarimin ortasinda kocaman bir kusmuk belirmisti. suyla yikayamayacagim kadar kirliydi tum goruntu. ama kimse farkinda degildi. farkinda olanlar da mucize yaratamiyorlardi.
cok sey bekledim, cok sey yaptim mi bilmiyorum. ama tek umudum her seye elveda demeden yoluma saglam adimlarla devam edebilme istegi. istekler umutlari vadediyor. ilk defa korkuyorum. yalnizliktan, yikilmis hayallerden, gucsuzlukten, yorgun dusmekten.
