Evet..bazen sesimizi duyurabilmek için susmamız gerekir. Ben bunu denedim pek çok kişi üstünde ve bu hakikaten faydalı oluyor. Bazı olaylar vardır üstüne gideriz , konuşuruz, konuşuruz karşımızdaki bıkmıştır artık nasılsa hep aynı şeyi konuşuyor diye dinlemez biile bizi. Bi oğlum var sürekli annem şöyle yapma , böyle yapma, şunu yap, bunu yap gibi cümlelerle hergün onu boğduğumu farkettim bir gün. Örneğin ona kızdığımda ona bağırıp çağırıyordum. E o da ergenlik döneminde haliyle sölediklerim hiç umurunda olmuyordu. Artık ona kızdığım zaman bağırmıyorum, sadece susuyorum.Ve o bana soruyor anne ne oldu bişimi yaptım bana mı kızdın gibi.. Farkettim ki bu çözüm işe yarıyor, demagoji yapıp onu bunaltmıyordum, sustuğum zaman o hatasını arıyordu.
Eşimdede denedim bunu, herkeste olduğu gibi bizdede benim onun sevmediğim yönleri, onunda bende sevmediği şeyler elbette var.Ben her sorun olduğunda vıdı vıdı başının etini yiyordum, bana hep tmm cnm olur cnm deyip geçiştiriyordu.Ama gene bildiğini okumaya devam ediyordu imam misali.. Artık onunla ilgili bişeye kızdığımda tepkimi susarak dile getiriyorum, ve bu durumdan o kadar rahatsız oluyorki anlatamam. Keşke... dediğini duyar gibiyim içinden . keşke vıdı vıdı yapsada susmasa..
Suskunluk kavgaya meyilli olan kişiyi çileden çıkaran bir durum. Konuşuyor konuşuyor ama karşısında bir duvar var gibi adeta ve bi yerde susmak zorunda kalıyor ve büyüyecek gibi olan sorunlar bi yerde tıkanıp kalıyor, ilerleyemiyor. Düşünsenize 2 tarafta kavga etse neler neler olabilir? Ama bi taraf susunca olay kendiliğinden çözülüyor, tartışma büyümüyor.
