bazen iyi geliyor, zehir akıp gidiyor usulca...
ama dipsiz bir kuyu, ağladıkça ağlayası geliyor insanın. öyle efendi gibide değil, etrafa duyurmak ister gibi terbiyesizce ağlıyor gözler. oyasım geliyor o zaman gözlerimi, yeter ki sussunlar akıtmasınlar şu incileri. otobüste, yolda, evde, okulda hatta çizgi film izlerken bile sürekli gözyaşı salgılıyor gözlerim. bende artık saklamamaya karar verdim, zaten herkes anlıyor. o kadar da değil diyorum içimden, ağladığım anlaşılmış olamaz. ama açık veriyorum her seferinde. kendimi bir saklayabilsem, o zaman her şey yoluna gircek sanırım ama olmuyor.
