başkası kendi başlığını doldurmadığı sürece, üzülür, üzülür, çoluğu, çocuğu ölmüş, eşi yeni vefat etmiş yaşlı bir teyze gibi yalnız hisseder kendini, ara sıra girer bakar bakalım birileri, güzel hisli şeyler yazmış mı diye, sonra en son bilmem kaç ay önce yazılmış şeyleri görür, der:''kimse yazmıyor bari, ben kendimi kendime anlatayım'', girer, ipin ucunda kalmış, asılı kelimeleri ağzından çıkmak istemeyen...
