hayatımızın içindendi. kaotik, paralel yaşamlara kendince bir şeyler katmaktı. yörüngede dolaşmamızı, kırık aynaları birleştirmemizi sağlıyordu. mavilikti. yitirilen etik değerlere, insanlar adına bir kilometre taşı eklemekti. sonsuzluktu. erdemlilikti.
gökyüzüne yay çizmekti...
soğuk otobüs camlarına dokunmaktı, şekiller çizmekti...
103. gün ve yangın artığı bir şehir...
gitmek için gelmiştim. çocuksu anıları bertaraf etmişti bir rüzgar. uzaktım, kendime bile. sadece bu kadar. bütün kapılar ünlemlere çıkıyordu; kalbime bir nokta koydu bir baykuş ve çekip gitti...
ve sonra sustum kaldım öyle; kalbim bir bataklık, bir çizgi attı bir rakun, ufka doğru...
ve sonra bir kız belirdi, çivit renginde bir çantası vardı. güneş gösterisine yeni başlıyordu ki kayboldu. bir paralel demeti çıktı sonra okyanusun kızıllığında, penguenler şaşırıp kalmıştı. geceler gündüzleri tavaf ediyordu...
ve sonra zenci kelebekler belirdi kızıl ötesi dairelerde. havada asılı kalmışlar, aysa yine yitik. bir el uzandı küflü bir odadan. rahatsız etmek istemiyordu, zenci kelebekler ve ağılı sinekler. baykuşlar yas tutuyordu...
