çırıpçıplak hisseder kendini insan. kirlenmiş... ''nasıl?'' sorusu sürekli kurcalar beynini. ''nasıl bu hale gelebildim?''. bilir aslında cevabını fakat kabul edemez bir türlü. inanmak istemez ona, kendisine, gerçeğe. ve sürekli aklından kaçırır o düşünceyi. ihanet eder kendine, hakaretler eder. onlarca şey paylaştığı, bütün sırlarını bildiği, sevgilisinden ayrıldığında omzunda ağladığı, babasıyla tartıştığında evinde kaldığı, hasta olduğunda yemeğini yaptığı, vizeden kötü alınca finale çalıştırdığı arkadaşı... ''nasıl olabilir bunlar? nasıl bu hale gelebildim?'' düşüncükçe biraz daha iğrenir kendisinden. gün geçtikçe daha fazla. dayanacak gücü kalmadığında artık, kendisinden uzaklaştırmaya başlar. sürekli tartışmaya sürükler ilişkiyi. üzgün olduğunda iter, omzunda ağlamak istediğinde. sırrını anlatmak istediğinde iter, annesiyle kavga ettiğinde, bütünlemeden kötü aldığında... bunları yaparken ne kadar acı çeksede ona itiraf edemeyeceği duygular beslemektedir. kendisine göre hastalıklı olan duygular. kendisine hiçbir zaman yakıştıramayacağı duygular. ona layık olmayacağını düşündüğü duygular.
nihayet istediğine ulaştığında, onu kendinden uzaklaştırdığında, artık paylaşacağı hiç kimse yoktur. biraz daha çıplak ve kirlenmiş hisseder. ne yapacağını bilemez bir halde ağlayarak. işte o sırada savaşamayacağı bir düşman belirir. hayalindeki o. ve artık kendisi içinde çok geçtir. çünkü artık boşlukta süzülen dir.
