tamamen gereksiz, aptalca bir takıntıdır. bireysel olarak değil sosyal bir şekilde yaratılır. bu namus takıntısı içgüdüsel değildir. doğuştan gelen bir özellik değil. insan namusunu kaybetmekten çok, elalemin "namusunu kaybetti" demesinden korkar.
şimdi bir örnek ile açıklamam gerekirse. abd'deyken yakın bir amerikalı arkadaşım olmuştu ve bazen geceleri içmeye falan onun evine gidiyordum. arada bir kız kardeşi de bize katılıyordu. bir gün bunun evdeyiz. kız kardeşi üzerinde ince bir havlu ile duştan çıktı ve önümüzden geçti. ben kardeşinin çok sinirleneceğini düşünürek "oh i'm sorry" diyerek kafayı çevirdim. kız durdu, eleman da bana şaşkın şaşkın bakıyor. ne oldu diye. sonunda bizimkinin jeton bastı müslüman bir ülkeden geldiğime. bunlar başladı gülmeye. ben de biraz utandım ama benim de zihnim açıldı. ulan gördüysem noldu amk. nedir yani? etrafta kimse "bak orospuya" demediği için eleman da kız da hiçbir rahatsızlık duymuyor.
işte namus böyle salakça bir şeydir. bu ülkede bu salaklık uğruna cinayetler işleniyor, bir kız diri diri gömülüyor. eğer herkes bıraksa şu dedikoduyu, ayıplamayı falan, gül gibi yaşayacağız işte.
