bir besteci düşünün, babasının zoruyla müziğe başlamış, mozart' ın öğrencisi üstelik, ayrıca babasından yediği dayaklardan ötürü kulağı sağır olmuş, ve sağırken dünyanın en neşeli, en coşkulu, en canlı senfonisini bestelemiş. dokuzuncu senfonisi bende böyle etkiler bırakıyor. tamamen neşe, tamamen coşku, yaz tadında, birazda hırs ve alaycılık barındıran. birde ilk sahnelendikten sonra dokuzuncu senfonisini şöyle dediği rivayet edilir, yukarıyı göstererek: "benim bir parçamı almış olmana rağmen hala senin yaptıklarını yapabiliyorum" bu kadarda egosu sağlamdır.*
