10.
-
son ayların şiiri
ben sevince yeryüzü arınır
yüzüme vurur gölgesi
yüreğim aşkla beslenen başaktır
açılır
soymak ister kabuğundan bedeni
ben ağlayınca serçeler uçar
dünya küçülür gözümde
durur önümde bir hüzün serpintisi
yayılır
yıkmak ister acıdan kuleleri
ben gidince öfkem ayaklanır
dindiremez onu çocuklar bile
köpürür taşar ama yalnız kalır
morarır
yalnızlığın verdiği sessizlik.
