bitirdin neyim varsa
türlü türlü acılarla;
sahip olduklarım fazla değildi ama değerliydi...gururum, benliğim, onurum... her şeyim gitti ama her şeyim...
bir kaderle bitmiyor
kavgam hala sürüyor;
kader diyip geçmekle olmuyor, kader diyorum, benim iradem diyorum...sonra mutsuzluğum geliyor aklıma, bir insan mutsuz olmak tercihini neden yapsın diyorum...kısır döngülere girip, boğuyorum kendimi...
bilmediğim her yolu
denedim senden sonra
güzel ne varsa seninle var;
çıkmaz sokaklara dalıyorum, sevdiğimden değil artık yolları bulamadığımdan, geri dönemiyorm gittiğim en uzak yerlerden. farklı şeyler arıyorum-yapıyorum unutmak için değil (zaten unutamam seni o ayrı) sadece midemdeki garip ağrıyı dindirmek için... ama görüyorum ki, sensiz olan hiçbir şeyin anlamı yok... tadı yok yaşamanın...
gel dön artık deli olma;
yokluğunla deneme beni ne olur... yalvarıyorum sana...sadece dön...sadece...
yok taşıyamam bu yükü
yok yüreğin sesi gücü
öldürecek inan bu inat ikimizi;
çok güçlü sanıyorsun beni, her şeye dayanır, otoriterdim ya, belli etmezdim ya zayıf noktalarımı...yanlış tanıyorsun beni... ben yokluğunu kaldıramayacak kadar güçsüzüm oysa...
yana yakıla ağladım sana
yana yakıla dön diye bana;
faydasız biliyorum ama ağlıyorum... hem de salya sümük...başka çarem yok, çare de değil de yapabileceğim, elimden gelen başka bir şey yok dönmen için...
uğruna neler harcadım canım
anlamadın ya;
her şeyi göze aldım, hani derler ya yaktım gemileri, attım köprüleri... hepsi senin içindi... hepsi... anlamadın ki...
