zeynep adlı kızımızın* çok rutin giden hayatı,tep tip giyinmesi,tek tip yemek yemesi,bir kaç kelime dışında konuşmayışı,işteki asosyalliği,hep aynı şeyleri aynı saatlerde yapması rutinliğin dibine vurduğu hayatının 8 günde nasıl değiştiğini ve sonrasında tekrar nasıl aynı yere döndüğünü anlatan bir film. filmin ilk başı çok sıkıcı gibi geliyor insana zira konuşma yok,zeynep'in yaptığı fazla bir kayda değer mimik yok,siyah beyaz bir sessiz bir filmi izliyorsun izlenimi bırakıyor önce. sonra barda boktan bi adama aşık olmasıyla hayatının renklenmesi tabi filminde siyah beyazdan renkliye dönmesi,aşık bir kadının dünyası aşık olunca renkleniyor,kimyası bozluyor,daha önce yapmadığı şeyleri yapıyor, kendi dünyasında kurduğu tüm engelleri kaldırıyor, tüm tehlikelere girebiliyor sevdiği adam için,sevin fadik atasoy işte burda oyunculuğunu konuşturmuş. bir anda asosyal,obesesiflik düzeyindeki hayatından çıkıp bambaşka yollara sapabilen aşık bir kadının o duyalılığını manyaklık derecesindeki takıklığını güzel yansıtıyor. baba zula'nın müzikleriyle de daha canlı oluyor film. film harika değil kabul etmek lazım. dilberin sekiz günü bence çok daha güzel. yine de psikolojik öğelerin yoğun olduğu bu filmde özelikle ne kadar yanlızlaştığımızı ne kadar duyarsızlaştığımızı ne kadar kendi içimize kapanık,dış dünyadan kopuk,bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın modunda takıldığımızı gösteriyor. tek tipleşmeye mi başladık acaba diye düşündürüyor sanki.
