önce inanmak istemezsin kısa süre sonra adını söyleyecek diye beklersin ama hiç bir ses duymazsın. kulakların uğuldar sürekli, kanın çekilir damarlarından, kalbinin üzerinde bir baskı duyarsın, sanki birşeye heyecanlanmış gibi hızlıca çarpar kalbin, sonra bıçak saplanıyormuş gibi bir acı hissetmeye başlarsın o acı hiç bitmeyecek gibi gelir, düşünürsün bir çıkar yol ararsın ama yoktur, umut edersin belki döner diye bu yüzden kendine yeni bir hayat kurmak istemezsin. bu dönemde en iyisi yalnız kalmamaktır, acılar paylaşınca azalır. zamanı geldiğinde yine mutlu olursun, her ne kadar hiç bir zaman mutlu olmayacakmışsın gibi hissetsende...
