kadınların küfür etme alışkanlığı olmayabilir. ancak benim vardı. ve ne kadar kendime engel olmak istesem dahi olmuyordu işte.. küfür ediyordum. artık bu bir refleksti..
ergenlikte başladı aslında bu. erkek liseliydim. ve etrafımdaki hemen hemen herkes küfürü normal bir günlük konuşma dili haline getirmişti. onlarla birlikte batak atmaya dahi gittiğim oluyordu.erkek gibi giyinmesem bile paspal bir genç kızdım. ve erkeksi tavırlarım vardı..
kafamı pencerenin kenarına, küçük ayak parmağımı koltuk kenarına çarpınca normal kızlar gibi ayy off canım yaniyee demektense hasiktir ımını ırzını hede hödö diye bir erkek ağırlıgınca agız dolusu küfürlerimi havaya fırlatıyordum.internette bulunan forumlar da sözlüklerde de küfür etme alışkanlığımı törpüleyememiştim. nasıl törpüleyecektim kaldı ki sevgilisinin yanında bile küfredebilen bir tiptim ben. kızların çoğu zaman bunu dikkat çekmek için yaptığını söyledi durdu o da. ama hayır öyle bir şey değildi küfretmem. alışkanlığımdı. sigaramdı alkolümdü biramdı lan. bazı duygularımı daha kolay ifade edebilmemin yöntemiydi. fazla edebiyata girmeden,ben çok felsefikim o kadar ki o kadar olur dekart ossun niçe ossun demekten daha samimi geliyordu küfür bana.
tabi rahat küfredebilir oluşum erkekler tarafınca yıllarca yanlış anlaşıldı. rahat kızdır bu sikilebilitesi yüksektir diye düşünenler mi dersin, vay amına goyım erkek gibi kızmış lan samimi aq diyenler mi yoksa erkek gibi bu kız gibi değil bunla sevgili olunmaz diyenler mi.. küfür etmeyi seviyordum ben, sananeydi hem?
peki evet kabulum ayrıca, küfür çok çirkin duruyor. argo konuşmakta da. ancak bik bik diye mırın kırın konuşmayı tercih edemiyorum işte sözlük. küfretmeyi seviyorum amına koyım.
