geçen sene...
üsküdardayım, taksideyim telefonla konuşuyorum. önümüzde kaza olmuş adam sövüp duruyor. bir kızın çığlıklarını duyduğumu hatırlıyorum bir tek zaten sesler hemen kesildi meğer kızı arabaya bindirip götürmüşler. sonra parayı verip indim taksiden ilerlemiyordu çünkü. kuzenimle konuşuyorum akşam aradı. sesi berbat 'ne oldu' diyip duruyorum tam birşey söyleyecek oluyor 'a neyse sen naptın bakalım' diyor. bende anlatmaya başlıyorum. 'önümde kaza oldu kızı göremedim çığlığını duydum çok kötüydü acaba kurtulmuş mudur?' diyorum kuzenim 'hayır' diyor.'nerden biliyorsun ya öyle deme diyorum 'hayır o büşra'ydı ve ölmüş az önce kaan aradı haber verdi' diyor, inanamıyorum tabii duymuyorum artık söylediği sözleri, şaka yaptığını sanıyorum ama şaka yapmadığını mezarının başında farkediyorum..
arkadaşını kaybetmek kötüdür evet, ama eğer çığlıklarını duymuşsanız, son nefesini verdiğinde aynı yerde fakat hiç birşeyin farkında değilseniz herşey daha da kötüdür..
hala keşke diyorum. keşke o taksiye binmeseydim. o zaman onu görür lafa tutardım ve o şerefsiz adam çarpmazdı işte.. çare olmaya çalıştığım çaresizlik bu aslında biliyorum..
ölüm işte, en yakın arkadaşın tahmin edilemeyen, önlenemeyen ölümü..
