şebnem ferah'ın yeni albümü. baştan sona bir kaç defa dinlendiğinde sindirebiliyor insan. şebonun da dediği gibi, 1 defa dinleyip önyargılarda bulunmamak gerek.
beni ilk önce en çok etkileyen uçurtma parçası oldu. parçalardan etkilenme durumu, içinden "kendince" bir şeyler bulma durumudur ya, bir kez daha kanıtlamış oldum kendime.
yalnız parçası, gerçekten çok "dolu" sözlere sahip, çok fazla derin ve iç acıtan bir parça olmuş. şayet, çok çok kötü bir melodiye sahip olsaydı bile, sadece sözleri ve hikayesi için yine de dinlerdim bu parçayı. nitekim, kaliteli parçaları arasında şebnem'in. serapmış parçası, beşiktaş sahilinden boğaza bakarak dinlenildiğinde fazla duygu yüklüyor. şaka değil, ciddiyim.
can kırıkları albümünden sonra biraz daha soft bir havaya bürünmesi benim açımdan olumlu. yine sert yapsaydı müziği, tekrara düşerdi. daha da sert yapsaydı, çoğu hayranına hitap edemezdi.
her ne kadar bir "perdeler" ya da "can kırıkları" olamasa da ben başarılı buldum albümü. tekrar ve tekrar dinleyin.
