türk milletinin, son on küsür yılda, farkında olmadan, özellikle görsel medya ve boyalı basın vesilesiyle içine çekildiği, maruz bırakıldığı sistemli toplum mühendisliği uygulaması; 'halk böyle istiyor yalanı ile mantıksal legalizme bürünen algısal toplu deformasyon... kavramlar dünyasının mahvedilmesi... özcan deniz'in bir nevi entelektüel sanatçı(!), mehmet ali erbil'in itibarlı çok komik(!), hülya avşar'ın sosyolog(!), ismail-oh-yk'nın büyük müzisyen(!)gibi algılanması, sekiz-on yaşındaki çocuğun(!) memati gibin formasyonlanıp küfürbaz delikanlıya(!) dönmesi gibin ağır travmatik görüngüleri vardır; ama tevekkeli; televizyon yeganedir, vazgeçilmezdir artık beyinler(!) için... şükür ki, tabii kii herkes için geçerli değildir bu 'tespit-gözlem'... 'fakiriz, eziğiz, gezemiyoruz-edemiyoruz naapalım' ajitasyonu da bir yere kadardır... daha yetmişli yıllarda 'bir gün herkes onbeş dakikalığına meşhur olacak' diyen üstad, nerdesin...
(bkz: öğrenilmiş zevksizlik örnekleri)
