ölümün varlığını hatırlayıp "hepimiz sonunda ölmeyecek miyiz, nedir bu koşuşturmaca, şu fani dünyanın çekiciliğine kapılıp gitme. sayılı günlerimizde insanca rabbimize şükretmek varken neden boş işlerle uğraşıyoruz" diye düşünerek secdeye yönelmek.
ne oldu gül suyu kokan tenimize? ezan sesi duymak için balkona çıktığımız günlerin hiç mi hatırı kalmadı? bizler, menkıbelerimiz, bana çocukluk hayallerimi hatırlatanlar, "şol cennetin ırmaklarıııı akaaar allah deyuuu deyuuu" ilahisi eşliğinde dingin bi huzurla yürüyen küçük mücahitler... nerdesiniz?
bazen her şeyi bırakıp namaza başlamak istiyor insan. günah denizinde oradan oraya savrulan insanları gördükçe sığınacak bir liman arıyor çaresizce... kalbinde ufacık da olsa allah sevgisi taşıyan her insan için çok makul bir istek bu.
